Nakon invazije na Kraljevinu Jugoslavije aprila 1941. godine, nacističke snage uspostavile su u Srbiji vojnu okupacionu zonu i kolaboracionističku administraciju. Antisemitska i antiromska regulativa uvedena je prvih dana nakon okupacije glavnog grada Beograda. Jevreji su bili posebno pogođeni tim merama, koje su između ostalog podrazumevale nošenje žute trake, zabranu korišćenja javnog prevoza, zaplenu imovine, prinudni rad i drugo.
Jula 1941. godine Jevreji zajedno sa komunistima postali su taoci i žrtve prvih streljanja koja su nacističke snage vršile kao odmazdu zbog partizanskog ustanka. Uspostavljeni su i prvi logori, neki za partizane a drugi za Jevreje. Sredinom avgusta uspostavljen je logor u Beogradu poznat kao Topovske šupe.
Za potrebe logora korišćene su zgrade – topovske šupe – koje su bile sastavni deo velike kasarne bivše jugoslovenske vojske “Kraljević Andrej” koja se nalazila u gusto naseljenom delu grada poznatom kao Autokomanda. Logor je bio najverovatnije pod kontrolom Gestapo-a ali nije isključena mogućnost da je bio direktno pod upravom Vojnog zapovednika za Srbiju odnosno vojne strukture koja je bila na čelu okupirane Srbije. Nedostatak dokumenata ne dozvoljava da se sa tačnošću utvrdi komandni lanac.
Iz nekih svedočenja, proizilazi da se nemački komandant logora prezivao Broš i da je tečno govorio srpski jezik. O njemu se ništa ne zna.
Logor je uspostavljen nakon odluke o proterivanju Jevreja iz Banata, pokrajine severoistočno od Beograda koja je bila pod upravom lokalnih Nemaca (folksdojčeri). Prve grupe su stigle u Beograd sredinom avgusta 1941. godine. Žene i deca su smešteni u kućama beogradskih Jevreja dok su muškarci smešteni u logoru, najverovatnije kako bi ih lakše organizovali za prinudni rad.
Oko logora se život nastavljao manje više normalno, iako promenjenim okolnostima prouzrokovanim ratom i okupacijom. Stanovnici Beograda su svakodnevno išli na posao, vozili se tramvajem koji je prolazio ispred logora, išli na stadion omiljenog fudbalskog tima koji se nalazio tek nekoliko stotina metara od logora.
Logor je imao u proseku 1.500 zatočenika, a njegov sastav se stalno menjao, naročito od početka oktobra 1941. godine. Naime, nakon uvođenja naredbe o streljanju 100 talaca za svakog ubijenog Nemca i 50 za svakog ranjenog, nacističke vlasti u Beogradu nastavile su sa praksom streljanja Jevreja i komunista. Sredinom septembra u logor su stigli novi zatočenici iz drugih banatskih gradova, a kasnije i muški Jevreji iz Beograda. Krajem oktobra uhapšeni su i internirani i muški Romi iz Beograda.
Po procenama kroz logor je prošlo oko 5.000 Jevreja i oko 1.500 Roma. Svi su streljani u stratištima blizu Beograda, uglavnom kod Jabuke.
O Topovskim šupama se i danas jako malo zna. Lokacija logora Topovske šupe je zaboravljena, zapuštena i nepoznata široj javnosti. Postoji velika opasnost da zgrade koje su bile sastavni deo logora budu uništene zbog najavljene izgradnje tržnog centra. Nakon što je komemorativna ploča koju je postavio Savez jevrejskih opština Srbije 2018. godine ukradena, predstavnici Jevrejske opštine Beograd su, povodom obeležavanja Dana sećanja i hrabrosti – Jom Hašoa Veagevura, 2. maja 2019. godine, otkrili novu memorijalnu ploču.
O istoriji logora postoje samo nekoliko naučnih članaka na srpskom jeziku, među kojima najvažniji su:
Milovan Pisarri, „Beleške o istoriji logora Topovske šupe“, istorijski tekst nastao tokom projekta (https://cpi.rs/publikacije/25)
Nenad Žarković, „Prolazni logor Topovske šupe“, Nasleđe, br. 10 (2009), str. 103-112 (https://scindeks-clanci.ceon.rs/data/pdf/1450-605X/2009/1450-605X0910103Z.pdf)
Dragan Cvetković, „Logori Topovske šupe i Sajmište kao centralna mesta holokausta u okupiranoj Srbiji – numeričko određenje i kvantitativna analiza“, Istorija XX veka, br. 1 (2018), str. 69-92 (https://www.ceeol.com/search/article-detail?id=646324)
O kulturi sećanja i mestima Holokausta u Beogradu postoji članak (na engleskom jeziku) Paule Simon Impressions as a history student from Germany: (Holocaust) remembrance in Serbia, (https://cpi.rs/aktuelnost/21/)
Sanela Schmid i Christian Schölzel autori su teksta Kako koristiti centralne nemačke arhive u vezi sa istraživanjima Drugog svetskog rata i Holokausta u bivšoj Jugoslaviji - vodič za istraživanje, koji je namenjen svim istraživačima zainteresovanim da istražuju građu u nemačkim arhivima vezanu za Holokaust u Srbiji (https://cpi.rs/publikacije/26)
Dokumentacija prikupljena i objavljena na ovom sajtu predstavlja samo jedan mali trag o istoriji žrtava, njihovih dželata i posmatrača.